با سلام خدمت دوستان و کاربران عزیز سایت نت صدا امیدوارم حالتون خوب باشه. با یک مقاله ی دیگر درباره ی تئوری موسیقی و نت خوانی اینبار با موضوع شکل نت های موسیقی در خدمت شما دوستداران موسیقی هستیم.
شکل نت ها
در خط موسیقی، نشانه ای که به یاری آن دیرند یا ارزش زمانی صداها مشخص می شود ، در شکل نت نمودار می گردد. به گفته دیگر، به یاری شکل نت است که می توان مقدار ارزش زمانی هر نت را نسبت به نت یا شکل دیگر شناخت. روشن است که هر شکل نت می تواند در هر جای حامل قرار گیرد. در واقع کشش زمانی هر صوت موسیقی ربطی به نواك (زیر و بمی) آن ندارد .
با گوش کردن دقیق يك ملودی، که سازی تنها آن را می نوازد، یا گروهی از سازها (در اجرا یا تزیین آن) با هم همکاری کنند، می توان احساس کرد که اصوات ملودی یا لایه های آرایشی آن ، گاه کوتاه تر و گاه کشیده تر، و نیز در لحظه ای زیر و در لحظه ای دیگر بم هستند. نت های موسیقی می توانند به هفت شکل، و احیانا کمی بیشتر، ظاهر شوند. در جدول پایین شکل نت های رایج و دیرند آنها نسبت به یکدیگر نشان داده شده است:
هرگاه شکل های چنگ، دولاچنگ، سه لاچنگ، و چهارلاچنگ (نت هایی که دارای چنگك هستند) در جایی از قطعه موسیقی بیش از یکی و پی در پی آمده باشند، می توان آنها را به صورت گروهی نوشت، یعنی چنگکشان را حذف کرد و انتهای دم هاشان را با خطی (یا خط هایی ) به هم پیوست.
در این وضع هر چنگك تبديل به يك خط می شود و نوشتن نت های چنگك دار به صورت گروهی نخستین بار در قرن 18 معمول شد :
جهت دُم یا ساقه نتهای موسیقی
در جدول بالا، همه نت ها به جز گرد دارای دم هستند و از آنجاکه همه این شکل ها به منظور تشخیص زیر و بمی شان روی حامل نوشته می شوند، باید گفت که معمولا هرگاه جای نت ( یا جای سر نت) پایین تر از خط سوم حامل باشد ، دمش رو به بالا، و چنانچه سرنت در نیمه بالای حامل نوشته شود ، دم آن به پایین کشیده می شود . در حالت اول ، دم از سوی راست سر نت به بالا، و در حالت دوم، از کناره چپ سر به پایین ( و در هر دو حال، دم مماس با سر – رسم می شود:
اشاره ای کوتاه به شکل های نت نویسی در قدیم
به گفته کتاب های تاریخ موسیقی، در قدیم (از قرن یکم تا اواخر قرن چهارم میلادی) خطی برای ثبت آهنگ ها وجود نداشته است؛ و موسیقی سینه به سینه انتقال می یافته است.
(از آنجا که آهنگ های رسمی موسیقی اساسا مذهبی و تک بخشی بوده و تنها توسط کشیشان سروده می شده، نیازی به اعمال دقت بسیار در سرایش آن نبوده و روش سینه به سینه کاملا كفایت می کرده است.)
رفته رفته که دقت اجرایی بیشتر می شده، و از این گذشته آهنگ های رسمی می بایست ثبت می شدند،خط هایی به وجود آمده اند آخرین تحول طی قرن های پانزدهم تا هفدهم انجام گرفت و خطی به وجود آمد که تا اندازه ای به خط امروزی شباهت داشت.
در این خط، حامل غالبا از چهار خط تشکیل میشد و شکل های نت در معمول ترین کاربرد خود، به این ترتیب نوشته می شدند:
شکل (سه می می نیما)، به معنی (نيم كوچك) برابر چنگ، و (فوزا) به معنی (دم، لحظه)، برابر دولاچنگ امروزی بوده، هر چند نسبت ارزش زمانی این شکل ها به سادگی امروز نبود. دو شکل آخر، هر گاه به صورت گروهی به کار می رفتند، در قرن هجدهم به هم بسته می شدند
و این صورت تا به امروز اعتبار خود را همچنان حفظ کرده است. ثبت گروهی نت ها در قرن هجدهم بسیار با اهمیت تلقی می شد ، زیرا
از دشواری نت نویسی تا اندازه زیادی می کاست. دو شکل نخست، (ماگزيما) و (لونگا) به کلی از موسیقی حذف شد،
و شكل (بره و) (Breve) ، پس از قرن هیجدهم بسیار به ندرت به کار می رفت، بقیه شکل ها، با نام های امروزی، هنوز مورد استفاده هستند.
سخن پایانی
امیدواریم این پست مورد استقبال و رضایت شما عزیزان قرار گرفته باشد و برایتان مفید بوده باشد. برای اطلاعات بیشتر میتونید از مقاله افزایش سرعت خواندن نتهای پیانو دیدن کنید
2 در مورد “شکل نت های موسیقی + نت های چنگ و تاریخچه های ان”
ممنون از توضیحاتتان، برای منی که هیچ چیزی از نتهای موسیقی و نوشتنشان نمیدانم، بسیار کمک کننده بود
عالی وبرای آماتور مثل من کاربردی ممنون