بتا سلام خدمت دوستان عزیز و کاربران گرامی سایت نت صداامروز با یک پست دیگر با موضوع سازهای الکترونیک + تاریخچه ساز الکترونیک و تحولات ان در خدمت شما هستم. امیدوارم این پست مورد رضایت شما قرار گیرد.
سازهای الکترونیک
ساز های الکترونیک سازی است که صدا را به روش های الکترونیکی ایجاد، و یا تقویت می کند. نخستین نمونه های ساز الکترونیک در ۱۹۰۴ ساخته شدند اما فقط از دهه ۱۹۵۰ به بعد بود که این سازها تأثیری چشمگیر بر موسیقی داشتند.
امروزه فناوری های الکترونیک و کامپیوتر به سرعت پیشرفت می کنند، پیوسته متحول، و به شکلی فزاینده با یکدیگر ترکیب می شوند.
سازهایی تقویت شده مانند پیانو، ارگ، و گیتار الکتریک، سینتی سایزر ، کامپیوتر استودیوی نوار صوتی، و فناوری های مختلف ترکیبی از وسایل الکترونیکی اجر و ساختن موسیقی بوده اند.
استودیوی نوار
ابزار اصلی کار آهنگ سازان موسیقی الکترونیک در دهه ی ۱۹۵۰ بود. مواد خام استودیوی نوار را صداهای ضبط شده ( نت یا توفه ) تشکیل می داد، صداهایی که ممکن بود منشأ الکترونیک داشته یا از منابعی (واقعی) مثلا، صدای فلوت یا پرندگان گرفته شده باشند.
آهنگ ساز این صداها را به شیوه هایی گوناگون می پروراند؛ تند و کند کردن، تغییر زیرایی یا دیرش (مدت صدا)، انسانی بسیار متنوع خلق می شود.
پژواک دهی، عبور از فیلترهای صوتی برای تغییر رنگ صدا، ترکیب (میکس)، و ویرایش صوتی (از طریق بریدن، و چسباندن تکه های نوار به دنبال یکدیگر) برای پخش آن ها به ترتیب دلخواه از روش های رایج در استودیوی نوار بودند.
ریتم می توانست کاملا در مهار آهنگ ساز باشد زیرا دیرش صدا فقط به طول تکه ای از نوار که صدا بر آن ضبط شده بود بستگی داشت. اما برش و باز ضبط نوار استودیویی فرایندهایی دشوار، غیردقیق، و وقت گیر بودند و به همین علت بسیاری
از آهنگ سازان دهه ی ۱۹۶۰ به سینتی سایزر، که حدود سال ۱۹۵۵ اختراع شده بود، رو آوردند.
سینتی سایزر
سینتی سایزر دستگاهی الکترونیکی است که می تواند صدا را ایجاد، تبدیل، و مهار کند. سینتی سایزر قادر به ایجاد صداهای بسیار متنوع موسیقایی و غیر موسیقایی است و مهار کامل زیرایی، رنگ، شدت، و دیرش صداها را برای آهنگ ساز ممکن می کند.
سینتی سایزرها را اغلب می توان با شستی هایی نواخت کاری که با نوار استودیویی ممکن نبود.
سینتی سایزرها از نظر ابعاد و توانایی ها متفاوتند. در اواسط دهه ی ۱۹۵۰ (سینتی سایزر آرسی ای مارک تو) ساخته شد، سینتی سایزری عظیم (و بی همتا که در ساخت آن از لامپ خلأ استفاده شده بود و سراسر یک دیوار مرکز موسیقی الکترونیک کلمبیا – پرینستن در شهر نیویورک
را اشغال می کرد.) دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ دوران پیدایش سینتی سایزرهای کوچک تر و ارزان تر ترانزیستوری، مانند موگ و بوکلا، بود؛ سینتی سایزرهایی که در استودیوهای موسیقی الکترونیک، دانشگاه ها، و شرکت های تبلیغاتی نصب، در کنسرت های زنده ی راک
و موسیقی الکترونیک نواخته، و برای خلق موسیقی فیلم های سینمایی و تلویزیونی به کار گرفته شدند. فناوری کامپیوتری ساختن سینتی سایزرهای بسیار قدرتمند را ممکن کرد. امروزه هنوز از سینتی سایزر استفاده میشود اما کامپیوترهای شخصی که بسیار قوی شده اند،
در بسیاری از کاربردها جای آنها را گرفته اند.
میانای دیجیتال سازهای موسیقی (میدی)
میانای دیجیتال سازهای موسیقی (میدی) یکی از پیشرفت های چشمگیر در فناوري سنتز صدا بود. میدی استانداردی سخت افزاری است که تولیدکنندگان تجهیزات موسیقی الکترونیک برای اتصال وسایل موسیقی الکترونیک به سینتی سایزر وضع کردند.
با میدی جداسازي وسیله ی نواختن نت از مولد صوتي آن ممکن شد؛ امروزه کیبوردهایی شبیه پیانو، که مانند آن نیز نواخته می شوند، و فرمانه ساز هایی که از نظر شکل و شیوهی نواختن شبیه سازهای بادی چوبی یا زهی اند برای نواختن موسیقی الکترونیک به سینتی سایزر متصل می شوند.
علاوه بر این، می توان با هر ساز ميدي متصل به کامپیوتر سیگنال های کنترلی به کامپیوتر فرستاد، یا از آن گرفت تا از این طریق موسیقی نواخته شده را به صورت نت ذخیره و ویرایش کرد، یا صدای نت های نوشته شده با کامپیوتر را شنید.
امروزه از کامپیوتر برای نت نویسی، مهار سازوکار سنتز صدا، و ذخیره سازی نمونه های سیگنال صوتی استفاده می شود.
نمونه پردازی (سمپل گیری)
نمونه پردازی (سمپل گیری) فناوری ای است که به آهنگساز امکان می دهد موسیقی اش را بدون نیاز به نوازنده با صدای همان سازهایی که برایشان نوشته شده است بشنود.
در نمونه پردازی تکه هایی کوچک از صدای سازهای آکوستیک به صورت دیجیتال ضبط می شود و از طریق کيبورد یا کامپیوتر در اختیار آهنگ ساز قرار می گیرد.
امروزه این فناوری در نرم افزارهای نت نویسی گنجانده شده است و به این ترتیب آهنگ ساز می تواند در همان لحظه ی نت نویسی نتیجه ی کارش را ، آن طور که نوازندگان واقعی خواهند نواخت، بشنود.
روش های امروزی اهنگسازی
نرم افزارهای متعددی معروف به DAW آهنگ سازان را قادر می کنند که با ضبط یا سنتز جداگانه ی خط های صوتی، و سپس ترکیب آنها موسیقی بسازند. پس از ضبط (یا سنتز) صدا می توان تمام ویژگی هایش – زیرایی، دیرش، شدت و رنگ – را به شیوه های متعدد دستکاری کرد.
امروزه اغلب آهنگسازان موسیقی الکترونیک به این روش موسیقی می سازند. روشی دیگر در کار آهنگ سازان امروزی نوشتن موسیقی برای سازهای آکوستیک و انتقال آني صدای این سازها به کامپیوتر برای فرآوری، و یا ترکیب آنها با صداهای سنتز شده است.
امروزه استودیوهای موسیقی الکترونیک برای دسترسی هرچه بیشتر آهنگ ساز به صداهای متنوع و مهار بیشتر بر آن ها دارای دستگاه هایی گوناگون و متصل به یکدیگر مانند سینتی سایزر، کامپیوتر، دستگاه های ترکیب، و فیلترهای صوتی اند. این فناوری ها و دستگاه ها امکان دسترسی آهنگ ساز به طيف صوتي بی سابقه ای را فراهم کرده اند.
با این همه، کیفیت موسیقی خلق شده با آنها همچنان به تخیل و قدرت سازمان دهندگی ذهن انسان بستگی دارد.
